SYLWESTER WSPOMNIENIA
MÓJ NIEZWYKŁY WIECZÓR SYLWESTROWY

MÓJ PAMIĘTNY SYLWESTER

SYLWESTER Z MASAJAMI

Było już pózno. Wróciliśmy z safari po osiemnastej. Wszyscy zmęczeni, ale jednak podekscytowani. Przecież dzisiaj ostatni dzień 1999 roku! Szybki prysznic z wiadra pod drzewem, zmiana garderoby na sylwestrową, czyli wrzucenie na siebie czystej pary spodni i świeżej koszuli z flaneli.
Nasz kucharz już nie mógł się doczekać dzisiejszego wieczoru. Przecież przygotował dla nas specjalne danie według polskiego przepisu kapusta z mięsem i zupa pieczarkowa, a na deser ciasto marchwiowe. Kolację jedliśmy, jak zwykle, pod gołym niebem. Ćmy latały wokół lampy naftowej, a małe nietoperze wysoko nad naszymi głowami.

Niebo w Afryce jest jakby niżej. Gwiazdy na nim sšąpiękne. Jest ich tak wiele i wydają się być tak blisko, że wystarczy wyciągnąć rękę, by uchwycić jedną z nich. Gapiliśmy się wszyscy do góry i każdy myślał o swoich marzeniach. Może o swoim życiu? Może o planach na przyszły rok? Ja myślałam o tym, jak dobrze się czuję tutaj. Jak dobrze poczuć się jak w domu.
Ognisko paliło się już dosyć długo. Przysunęliśmy się bliżej, zrobiło się ciepło i miło. Każdy ściskał w ręku aluminiowy kubek z whisky, czekaliśmy na Masajów. Nadeszli. Wyłonili się z ciemności jak dzikie koty. Nikt nie słyszał ich kroków. Przyszli chyba wszyscy wojownicy z wioski. Było z nimi również kilka dziewcząt, młodych i powabnych. Zaczęło się. Tańczyli wokół ognia jak dumni rycerze.

Gospodarze i władcy tej ziemi. Śpiew Masajów jest przejmujący i tak głęboki, że zapomina się o wszystkim, co się dzieje wokoło. Masajowie podobno potrafią naśladować każdy dzwięk sawanny!
A nasi w tej chwili polowali na lwa, pieścili swoje narzeczone, chwalili swoich starców i dzieci, a przede wszystkim dziękowali Bogu za swoje bydło. Wszyscy przenieśliśmy się do krainy tych dumnych ludzi. W myślach tańczyliśmy z nimi i wydawało nam się, że rozumiemy, o czym śpiewają. Przedstawienie, niestety, skończyło się. Trwało ponad godzinę, ale dla nas jakby czas się zatrzymał w jednej pieśni. Usiedliśmy razem. Masajowie zmęczeni, zdyszani. Ogień mrugał na ich spoconych czołach. Teraz nasza kolej. Było mi trochę wstyd, że nie mogę sobie przypomnieć żadnej z naszych pięknych polskich pieśni. Zresztą nasze wcale nie pasują do Afryki. A może?

By zrewanżować się, zaintonowałam "Szła dzieweczka do laseczka". Cała grupa Polaków zaczęła śpiewać. Whisky nam trochę pomogła. Pózniej stokrotka i harcerz i płonie ogień i szumiš knieje. Było cudownie i zabawnie. Masajowie próbowali powtórzyć po nas parę słów, ale nie dali rady. Śmialiśmy się razem. Prawie zapomnieliśmy o godzinie dwunastej. Oprócz Jacka, który zniknął w ciemnościach i zrobił nam niespodziankę. Chwilę po dwunastej rozszalały się fajerwerki. Tym uczyniliśmy największą frajdę naszym Masajom, sobie zresztą też. Rozświetliły całą okolicę i wydawało się, że afrykańska noc ma jeszcze więcej gwiazd, niż zwykle.
Wypiliśmy jednego afrykańskiego szampana. Życzenia, uściski, tańce. Bawiliśmy się do godz. 2 nad ranem. Przywitaliśmy powtórnie Nowy Rok, ten polski. Miło, że bywają różne strefy czasowe na naszej Ziemi.
Siedziałam wpatrzona w ogień, sawanna tańczyła odgłosami. Pomyślałam, że byłabym najszczęśliwszą osobą pod słońcem, gdybym mogła podzielić się taką Afryką z tymi, których kocham. Może kiedyś?

Autorka: Iwona Grabowska

Powrót